บิดามารดาเป็นพรหมของบุตร

พฺรหฺมาติ มาตาปิตโร ปุพฺพาจริยาติ วุจฺจเร

อาหุเนยฺย จ ปุตฺตานํ ปชาย อนุกมฺปกา

มารดา บิดา ท่านว่าเป็นพรหม เป็นบุรพาจารย์

เป็นที่นับถือของบุตร และเป็นผู้อนุเคราะห์บุตร

พุทธภาษิตจาก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต พรหมสูตร ข้อ ๔๗๐)

มารดาบิดา นั้นหนา น่าชื่นชม เพราะเป็นพรหม ของบุตร ทั้งชายหญิง

เป็นอาจารย์ สอนให้ดู ให้รู้จริงในสรรพสิ่ง ก่อนผู้อื่น ทั้งคืนวัน

เป็นผู้ควร เคารพ สักการะ ดุจดังพระ ของบุตร สุดสร้างสรรค์

สงเคราะบุตร ให้มีสุข ทุกคืนวัน เพราะฉะนั้น บุตรทั้งผอง ต้องบูชา

มารดาบิดา เป็นพรหมของบุตร เพราะท่านมีพรหมวิหารธรรม คือเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา แก่บุตร พระพรหมที่เกิดอยู่ในพรหมโลก มีพรหมวิหารธรรม แก่สัตว์โลกฉันใด มารดาบิดาก็มีพรหมวิหารธรรมแก่บุตรฉันนั้นเหมือนกัน.

ในเวลาที่บุตรอยู่ในครรภ์ มารดาบิดาจะเกิดเมตตาจิตคิดว่า เมื่อไหร่หนอเราจะได้เห็นบุตรน้อยปลอดภัย มีอวัยวะน้อยใหญ่ครบบริบูรณ์ เมื่อบุตรน้อยยังเยาว์นอนแบเบาะ มีเลือดไรไต่ตอม หรือนอนกระสับกระส่าย ส่งเสียงร้องจ้า มาดาบิดาได้ยินเสียงบุตรนั้นแล้ว, จะเกิดความกรุณา ในเวลาที่บุตรเจริญเติบโตอยู่ในวัยหนุ่มสาว, มารดาบิดามองดูบุตรด้วยความรื่นเริงใจ มีมุทิตาจิตพลอยยินดีต่อบุตร เมื่อบุตรมีครอบครัว เมื่อนั้น มารดาบิดาจะเกิดความวางใจว่า บัดนี้บุตรของเราสามารถอยู่ได้ตามลำพังแล้ว เวลานั้นมารดาบิดาจะมีอุเบกขาเฉยต่อบุตร.

มารดาบิดา เป็นผู้ควรได้รับการบูชา คือควรได้รับข้าวน้ำ เป็นต้น ที่บุตรนำไปบูชาท่าน เป็นการตอบแทนคุณท่านด้วย และมารดาบิดานั้นจะเป็นผู้คอยอนุเคราะห์บุตรอยู่เสมอ แม้บุตรจะเจริญเติบโตแล้วก็ตาม เมื่อบุตรมีเรื่องเดือดร้อนอย่างไร ท่านก็จะคอยช่วยเหลืออย่างเต็มที่เสมอ.

มีพุทธดำรัสตรัสเป็นคาถาต่อไปว่า

ตสฺมา หิ เน นมสฺเสยฺย สกฺกเรยฺยาถ ปณฺหิโต

อนฺเนน อถ ปาเนน วตฺเถน สยเนน จ

อุจฺฉาทเนน นฺหาปเนน ปาทานํ โธวเนน จ

เพราะเหตุนั้นแหละ บุตรผู้มีปัญญา

พึงนอบน้อมสักการะท่าน ด้วยข้าว ด้วยน้ำ ด้วยผ้า ด้วยที่นอน

ด้วยเครื่องอบ ด้วยการสนานกาย และด้วยการล้างเท้า

ตาย ปริจริยาย มาตาปิตูสุ ปณฺฑิตา

อิเธว นํ ปสํสนฺติ เปจฺจ สคฺเค ปโมทตีติ

เพราะการบำรุงมารดาบิดานั้น

บัณฑิตทั้งหลายย่อมสรรเสริญบุตรนั้นในโลกนี้ทีเดียว

บุตรนั้นละไปแล้วย่อมบันเทิงในสวรรค์

ตามที่ได้กล่าวมานี้ ก็ชี้ให้เห็นแล้วว่า มารดาบิดามีความสำคัญต่อบุตรเป็นอันมาก ถ้าบุตรไม่รู้จักบำรุงหรือปฏิบัติต่อท่านให้ดีแล้ว ก็จะเกิดโทษแก่ตัวเอง แต่ถ้าบุตรที่ดีมีปัญญารู้จักบำรุงท่านให้ดีแล้ว ก็จะได้บุญกุศลเป็นอันมาก และได้รับประโยชน์ และความสุขทั้งในชาตินี้และชาติหน้าอย่างแน่แท้.